Jaga i Duchy Czasu

Baba Jaga jest starą, bardzo starą kobietą. Ponoć widziała, jak wznoszą się góry, rzeki po raz pierwszy wypełniały swe koryta, a prastare lasy dopiero wzrastały. Była już stara, gdy nić losu kształtowała swe pierwsze sploty, a pierwotni bogowie mieli się dopiero narodzić. Powiadają, że jest ślepa na jedno oko, lecz potrafi przejrzeć najgęstsze  ciemności, dojrzeć sekrety ukryte na dnie serca i w głębi duszy każdej istoty.  Rzekomo kuleje na jedną nogę, która to jest pozbawioną ciała kością. Mimo tego jest szybka jak wiatr, potrafiąc  podróżować między światami. Napotkawszy na swej drodze Babę Jagę, można uzyskać od niej ogrom wiedzy i mądrości — bądź równie dobrze zostać pożartym lub dręczonym i ściganym do końca swych dni. Podobno obecnie przebywa gdzieś w głębi puszczy jodłowej, na terenach Gór Świętokrzyskich. Mieszkając w małej, drewnianej chatce na palach, o dwojgu drzwi umieszczonych na przeciwległych ścianach. Jedno z wejść prowadzi do naszego świata, drugie… no cóż, do innych.  Niektórzy mówią, że ostatni zwiększyła swą aktywność, eksperymentując z tkanką samego czasu.  Przywołując Duszki Czasu. Eteryczne istoty wędrujące swobodnie miedzy epokami i erami całej rzeczywistości. Jaki ma w tym cel?  Tego nikt nie wie. Może sama ci o tym opowie, gdy zawiesisz jej podobiznę na ścianie i grzecznie o to zapytasz.